Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Σούπα γλυκοπατάτας



σούπα γλυκοπατάτας by biggestchef.blogspot.gr












Με αφορμή τον χιονιά που έρχεται, αποφάσισα να αρχίσω να φτιάχνω σούπες. 
Μια από αυτές τις σούπες, αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας.

Μια απλή σούπα γλυκοπατάτας. Η γλυκοπατάτα είναι ένα λαχανικό λίγο παρεξηγημένο και πολλοί αποφεύγουν να την χρησιμοποιούν στην μαγειρική. 
Εγώ την βρίσκω καταπληκτική, μιας και μπορώ να την χρησιμοποιήσω σχεδόν παντού, είτε μόνη της, είτε σαν συνοδευτικό. 


Απ ότι βλέπετε, αποφάσισα να βγάλω και μια φωτογραφία. Τόσα χρόνια έχω το μπλογκ και ένα σέλφι δεν έχω βγάλει στα φαγητά μου. 
Άντε τώρα που έγινε η αρχή, θα ανεβάζω συνέχεια. 


Ευχαριστώ για τα email που μου στέλνετε, συγνώμη αν  μερικές φορές απαντάω λίγο αργά. 


Σούπα γλυκοπατάτας (2 άτομα)

250-300 γρ γλυκοπατάτα
2 μέτρια καρότα
1 κρεμμύδι
2 κούπες νερό
ελαιόλαδο
αλάτι 
πιπέρι 
μισό κουταλάκι τζίντζερ ξερό
δύο φέτες ψωμί
λίγος παπαρουνόσπορος


Καθαρίζουμε την γλυκοπατάτα, τα καρότα, το κρεμμύδι και τα κόβουμε σε κυβάκια. Βάζουμε μια κατσαρόλα σε μέτρια ψωτιά, καλύπτουμε τον πάτο με λίγο ελαιόλαδο και ρίχνουμε το κρεμμύδι, το αφήνουμε μέχρι να μαραθεί, περίπου 5 λεπτά. Προσθέτουμε την γλυκοπατάτα και τα καρότα και τα αφήνουμε άλλα 5 λεπτά για να μαραθούν. Ρίχνουμε το νερό, ανεβάζουμε την φωτιά, αφήνουμε να βράσουν  ζωηρά για 1-2 λεπτά και την χαμηλώνουμε στο μέτριο προς χαμηλό. Αλατοπιπερώνουμε και βάζουμε και το τζίντζερ. 
Αφήνουμε να σιγοβράσουν για 20-25 λεπτά. 

Εν τω μεταξύ φτιάχνουμε τα κρουτόν.
Κόβουμε το  ψωμί σε κυβάκια τα ρίχνουμε σε ένα μπολ.
Τα ραντίζουμε με ελαιόλαδο, εμένα μου αρέσει να τα καρυκεύω με διάφορα βότανα και χοντρό αλάτι, σας το προτείνω.
Βάζουμε ένα τηγάνι σε μέτρια φωτιά και ρίχνουμε το ψωμί, το ψήνουμε μέχρι να γίνει τραγανό. 

Αφού βράσουν τα υλικά μας, τα περνάμε από το μούλτι για να πάρουμε μια κρέμώδη  υφή. 

Σερβίρουμε με τα κρουτόν και τον παπαρουνόσπορο. 




Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Σπιτικό ΄΄Βρόμικο΄΄ και μια σκέψη




Ανήκω σε μια γενιά που πέρασε καλά, τουλάχιστον πριν αρχίσει η κρίση. 
Οι περισσότεροι από μας περάσαμε ευχάριστα παιδικά χρόνια, ανέμελη εφηβεία, σπουδάσαμε, εργαστήκαμε, κυνηγήσαμε τα όνειρά μας. 

Αλλά όντως κυνηγήσαμε τα όνειρά μας; Ας κάνουμε άλλη μια ανασκόπηση στα χρόνια που πέρασαν. 
Πολλοί από μας, περάσαμε ευχάριστα παιδικά χρόνια, επειδή μας τα παρείχαν οι γονείς μας.
Πολλοί από μας, σπουδάσαμε, επειδή  μας στήριξαν οι γονείς μας, που πλήρωναν τα φροντηστήρια και τα έξοδα που απαιτούσε η σχολή.
Αρκετοί από μας, εργάστηκαν επειδή είτε βρήκαν έτοιμη δουλειά από τους γονείς τους ή λόγω στήριξης των γονιών. 
Και τώρα με την κρίση, την ανεργία και τα χαμηλά εισοδήματα, πολλοί από μας, γυρνάνε πίσω στην ομπρέλα προστασίας των γονιών τους. 

Πάντα προστατευμένοι και πάντα δειλοί να αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε αδικία. Εθελοτυφλούσαμε γιατί περνάγαμε καλά, αφήναμε να κυλά ο χρόνος χωρίς να φέρουμε την παραμικρή αντίσταση σε οτιδήποτε σάπιζε και παράκμαζε τις δομές της κοινωνίας μας. Ξέραμε ότι πάντα θα υπάρχει μια προστασία, η προστασία των γονιών. 

Οι γονείς ασκούν εξουσία στα παιδιά αλλά παράλληλα προσφέρουν ασφάλεια, σταθερότητα, θαλπωρή. Τα παιδιά, μετατρέπονται σε μικρούς θεούς στα μάτια των γονιών. Οι γονείς, δηλαδή η εξουσία, ανεβάζει τον προστατευόμενο στο βάθρο του βασιλιά. 

Από την διαπαιδαγώγηση αυτή,μας έμεινε, ότι η εξουσία μας προστατεύει και ανταμείβει τον υπάκουο, όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς. Κάτσε φρόνημα και θα σου πάρω παγωτό, μας έλεγαν. 

Δεν αντιστεκόμαστε σε αυτό που μας προστατεύει ή τουλάχιστον έτσι το θεωρούμε. 
Μάθαμε ότι δεν πρέπει αντιστεκόμαστε στην εξουσία, όσο άδικη και να είναι, διότι η εξουσία μας αγαπάει, ότι κάνει το κάνει για το καλό μας. 
Αξίζουμε οποιαδήποτε τιμωρία, γιατί δεν υπήρξαμε αρκετά καλοί μαζί της. 

Είμαστε η γενιά με τους πιο μορφωμένους ανθρώπους που γνώρισε ποτέ ο τόπος,όσο αφορά την πανεπιστημιακή γνώση, αλλά με τους πιο αμόρφωτους ανθρώπους όσο αφορά τα συναισθήματα προς τον συνάνθρωπο. 

Μισούμε τον συνάνθρωπο, τον μισούμε φανατικά, θέλουμε να τον βλέπουμε να υποφέρει. Όπως ακριβώς με τα κακομαθημένα παιδιά που ζηλεύουν τα μικρότερα αδέλφια τους. Μόνο ο πιο δυνατός και υπάκουος αξίζει ανταμοιβή και επιβράβευση. 


Μάθαμε να αποποιούμαστε της ευθύνης των πράξεών μας, γιατί πάντα κάποιος προστάτης καθάριζε για μας. Κάποιος προστάτης, είτε γονιός, είτε εταιρία, είτε νόμος....είτε οτιδήποτε, θα αναλάμβανε την ευθύνη των πράξεων μας. Και πάντα ήμασταν πιστά υποταγμένοι σε αυτόν τον προστάτη για να τα έχουμε καλά μαζί του, άσχετα αν διέπραττε κάποια αδικία απέναντι σε συνάνθρωπο μας. 

Δεν μάθαμε να ζούμε, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε ελεύθερα. Δεν μάθαμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι. Γιατί ελευθερία σημαίνει ευθύνη. Ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, δεν έχει την ανάγκη προστασίας, γιατί απλά αναλαμβάνει όλες τις ευθύνες των πράξεών του. Ξέρει ότι οποιαδήποτε κίνηση που θα κάνει, θα έχει επίπτωση τόσο στον συνάνθρωπο όσο και στο περιβάλλον. Και κάποιος που εκτιμάει την ελευθερία, μπορεί να  εκτιμάει και την ελευθερία του συνανθρώπου του. Εκτιμάει την ελευθερία των δικαιωμάτων της ζωής και του περιβάλλοντος. Δεν κρύβεται. Στέκεται σαν ίσος μεταξύ ίσων. Δίνει και δέχεται σεβασμό και αγάπη. Κάθε ενέργεια είναι μελετημένη και προσεγμένη στο να μην βλάψει οτιδήποτε. 

Η κοινή λογική, που μας έχουν πρήξει με αυτήν την έννοια, μας λέει να συμπορευόμαστε με τον ισχυρό. 
Αν αναλογιστούμε ότι δεν είμαστε ισχυροί, αλλά ούτε και ανίσχυροι, απλά είμαστε άνθρωποι και μπορούμε να τείνουμε να γίνουμε ελεύθεροι δηλαδή υπεύθυνοι. Κάθε μας μικρή ενέργεια θα πρέπει να έχει σκοπό την τάση να γίνουμε ελεύθεροι δηλαδή να μην θέλουμε να σκλαβώσουμε τον συνάνθρωπο ούτε να καταστρέψουμε το περιβάλλον, ούτε να κακοποιήσουμε τα ζώα. Αν, για παράδειγμα, για κάθε προϊόν που αγοράζουμε, μαθαίναμε τις συνθήκες με τις οποίες παράχθηκε, τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον, τις συνθήκες εργασίες των εργαζομένων, την επίπτωση στα ζώα. Και δεν λέγαμε απλά ένα: ''δεν είναι δική μου ευθύνη, είναι ευθύνη της εταιρίας'' τότε θα καταλαβαίνατε για τι πράγμα μιλάω. 

(Το παράδειγμα είναι για να υπάρχει και μια σχέση με το μπλογκ)



Υλικά

ζύμη
Αλεύρι 300γρ
μαγιά ξηρή 1 φακελάκι
αλάτι 1 κουταλάκι του γλυκού
νερό χλιαρό περίπου 200ml

γέμιση
λαχανικά της αρεσκίας σας, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, πατάτες, μανιτάρια.
Γιαούρτι ή τζατζίκι 

σε ένα μπολ ανακατεύετε το αλεύρι με την μαγιά και το αλάτι. Ρίχνετε το νερό και ανακατεύετε μέχρι να γίνει μια πολύ μαλακιά ζύμη που να κολλάει στα δάχτυλα. Την αφήνετε μέσα στον φούρνο στους 50 βαθμούς για μία ώρα μέχρι να φουσκώσει. 
Κόβετε την ζύμη σε μικρές μπαλίτσες, περίπου όσο του τένις, και τις ανοίγετε πάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια σε μικρούς δίσκους.
Βάζετε ένα τηγάνι στην φωτιά και το αφήνετε να κάψει. Βάζετε την ζύμη και ψήνετε για κάνα δύο λεπτά την κάθε πλευρά. Προσέξτε να παραμείνουν μαλακές μέσα και τραγανιστές απ' έξω. 

Ψήνετε στο γκριλ τα λαχανικά, αφού τα έχετε λαδώσει λίγο. 

Γεμίζετε τις πίτες με τα ψητά λαχανικά, βάζετε και την σάλτσα που σας αρέσει. Εμένα μου αρέσουν με ελαιόλαδο βαλσάμικο ψιλοκομέμο σκόρδο και μαϊντανό.

Υ.Γ Ένα ποστ το χρόνο; μάλλον έχω τεμπελιάσει...............................................................................................................................................................................................................

   




Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Η δικτατορία του χρόνου και ένας σύνδεσμος για Panettone













Μου αρέσει, όταν γυρίζω σπίτι από την δουλειά, να μελετάω μουσική ή να πασαλείβω τα ρούχα μου και το οικιακό μου εξοπλισμό με χρώματα, προσποιούμενος τον ζωγράφο. 
Καμιά φορά γράφω και καμία σκέψη μου, στο μπλογκ μου. Αυτό βέβαια προϋποθέτει σκέψη, πράγμα που δεν το έχω και σε πλήρη αφθονία τον τελευταίο καιρό, παρόλο που την τηλεόραση την έχω καταργήσει τα τελευταία πέντε χρόνια. 
Αν και, οι δραστηριότητες αυτές, ανήκουν σε ένα αυστηρό προσωπικό επίπεδο, κατά έναν μαγικό τρόπο επεκτείνονται και στους ανθρώπους με τους οποίους συνδέομαι είτε με φιλικό, είτε με συγγενικό δεσμό. Ωστόσο η φιλενάδα μου, μπορεί και με αντέχει. Και για αυτήν την αντοχή της, πρέπει να ευχαριστήσω τις ωτοασπίδες σιλικόνης και τα πανίσχυρα  απορρυπαντικά που αφαιρούν κάθε είδος λεκέ πάνω από οποιαδήποτε επιφάνεια. Η τεχνολογία βοηθάει στην διατήρηση των μακροχρόνιων σχέσεων αγάπης. Αλλά και εγώ με την σειρά μου, αντέχω τις δικές της ασχολίες, όπως είναι η εκμάθηση τρομπέτας. Οι ωτοασπίδες σιλικόνης είναι ένα θαύμα της τεχνολογίας.

Οι καλλιτεχνικές μου δραστηριότητες, ή αυτά τέλος πάντων που κάνω. Έχουν επίδραση, όπως προανέφερα,  και σε άτομα τα οποία δεν θα επηρέαζα σε άλλη περίπτωση. Συνήθως αρκούνται στο να μου επισημαίνουν ότι χάνω το χρόνο μου. 

Η έκφραση αυτή, ομολογουμένως, με έχει προβληματίσει. Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει το χρόνο να μην είναι χαμένος; Προσπάθησα να θυμηθώ από την παιδική μου ηλικία τι μπορεί να έχω κάνει στραβά, ή μάλλον τι μας έχουν μάθει να θεωρούμε χαμένο χρόνο και τι όχι. Παράδειγμα, οι ώρες του σχολείου είναι χαμένος χρόνος; Οι ώρες μελέτης για το σχολείο;
Σαφώς και όχι, θα πούμε. Αλλά οι ώρες του σχολείου και οι ώρες μελέτης για το σχολείο προφανώς δεν είναι στις πρώτες επιλογές του παιδιού. Ή τουλάχιστον όλων των παιδιών, υπάρχουν και τα παιδιά που τους αρέσει. 
Οι ώρες του φροντιστηρίου εκμάθησης ξένων γλωσσών; Είναι χαμένος χρόνος ή όχι; Εντάξει δεν είναι, αν το δούμε σαν τρίτοι, αλλά και πάλι δεν είναι μια επιλογή διαχείρισης χρόνου από το παιδί. Η διαχείριση αυτού του χρόνου προέρχεται από αποφάσεις άλλων, των γονιών σε αυτή την περίπτωση.Το παιδί δεν έχει αποφασίσει στο πως θα διαχειρίζεται τον χρόνο του...... 


το κείμενο το έχω κάνει για λογαριασμό του eydoll και την συνέχειά του μπορείτε να την διαβάσετε εδώ


και επειδή έρχονται Χριστούγεννα για ρίξτε ματιά εδώ:  το γλυκό της κυριακής








Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Ντελίβερι

Μια φίλη, είχε πει, αν θες να δεις πως είναι ο χαρακτήρας των ανθρώπων απλά παρατήρησε τους την ώρα που οδηγάνε. 
Οι συνομιλητές της το παρανόησαν και αρκέστηκαν στο να σχολιάσουν την ασήμαντη λεπτομέρεια του οχήματος που οδηγεί ο καθένας. 
Προφανώς τώρα με την κρίση, το όνειρο του μέσου έλληνα για την απόκτηση ενός οχήματος επιβλητικού, που θα τον καθιστά άρχοντα των δρόμων, που όλοι θα τον κοιτάνε την ώρα που θα στέκει μποτιλιαρισμένος στην λεωφόρο κατεχάκη, πάει περίπατο. Ή μάλλον στα σκουπίδια. 

Αν και το έχω ξαναπεί, θα το πω άλλη μια φορά γιατί αισθάνομαι αυτήν την ναρκισσιστική ευφορία όταν λέω κάτι σπουδαίο. Τον χαρακτήρα του ανθρώπου μπορείς να τον δεις και από το τι τρώει αλλά και πως το τρώει. 

Δεν είναι τυχαία όλα αυτά τα χαμπουργκεράδικα και τα χοτ ντογκ 70 λεπτά, που έχουν ανοίξει σε κάθε γωνία. Όπως δεν είναι τυχαία και η αλλαγή στον τρόπο οδήγησης. Είναι πια ξεπερασμένο και εκτός μόδας η οδήγηση και η ταυτόχρονη συζήτηση δια μέσου κινητού τηλεφώνου. Είμαστε πια στο 2013 και η μόδα επιβάλει smartphone με δωρεάν Mb, για να σερφάρεις στο ίντερνετ και να κάνεις chat στο facebook την ώρα που είσαι αναγκασμένος να κάνεις αυτό το βαρετό πράγμα που λέγεται, οδήγηση. 

Καλυμμένος πίσω από λαμαρίνα, από τζάμια, από φιμέ τζάμια, από κράνος για τα μηχανάκια. Μη έχοντας οπτική επαφή με τον συνάνθρωπο, ο οδηγός μπορεί να βγάλει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά  που η επαφή πρόσωπο με πρόσωπο θα του δημιουργούσαν αναστολές. Έτσι γίνεται επιθετικός, βίαιος. Δεν τον ενδιαφέρει η ζωή των άλλων, θέλει να επιβληθεί προσπερνώντας επικίνδυνα, από δεξιά, από αριστερά, από οπουδήποτε. Αρκεί να φτάσει πρώτος στο φανάρι. Να περιμένει πρώτος στο κόκκινο φανάρι. Ο έλληνας οδηγός λατρεύει την θέα του κόκκινου φαναριού γι αυτό και κάνει τα πάντα για να είναι εκεί, πρώτος για να το θαυμάσει. Και μετά αναρωτιέται πως γίναμε μπουρδέλο.

Το τρελό πανηγύρι γίνεται στις εθνικές οδούς. Υπάρχουν τρεις λωρίδες.
Το ελληνικό σαβουαρ βιβρ της οδήγησης προτείνει για την σωστή χρήση τους: 
 - Την μεσαία, που είναι για να τρέχουν τα οχήματα με την προβλεπόμενη ταχύτητα.  
 - Την αριστερή, που χρησιμεύει για την προσπέραση.
 - Την δεξιά που χρησιμεύει για τις νταλίκες αλλά και για αυτούς που θέλουν να προσπεράσουν αυτούς  της αριστερής λωρίδας, που προσπερνάνε αυτούς  της μεσαίας λωρίδας.
 - Την λωρίδα έκτακτης ανάγκης γνωστή και ως ΛΕΑ, που χρησιμεύει για έκτακτες ανάγκες, όπως ατυχήματα κ.α. . Αλλά χρησιμοποιείται και ως λωρίδα για αυτούς που θέλουν να προσπεράσουν αυτούς της δεξιάς λωρίδας, που προσπερνάνε αυτούς της αριστερής λωρίδας, που προσπερνάνε αυτούς της μεσαίας λωρίδας. Και τέλος 
 - Την μεσαία λωρίδα που είναι για πηγαίνει πιο γρήγορα από αυτήν της δεξιάς λωρίδας, γιατί δεξιά πηγαίνουν οι κότες. 
Οι νταλίκες οδηγούνε όπως γουστάρουν, όπου γουστάρουν. Γιατί, έτσι. 


Τα πολλά τροχαία ατυχήματα γίνονται εντός πόλεως, τα βράδια που θα βγει το σπορ αυτοκίνητο του πετυχημένου.
Αυτού του πετυχήμένου, που δούλευε μια ζωή και πάτησε επί πτωμάτων, για να μπορεί να γκαζώνει υπέρ άνω νόμου και υπέρ άνω συναίσθησης. Προσπερνώντας κόκκινα φανάρια και κορνάροντας μην ξεκινήσουν τα οχήματα από το πράσινο φανάρι. Κάθε γκαζιά και μια σφυριά στην ζωή που ξόδεψε διαβάζοντας και δουλεύοντας. Κάθε αντικανονική, επικίνδυνη προσπέραση και μια κλωτσιά στα σκέλια σε όλους αυτούς τους έρωτες που δεν έζησε, επειδή διάβαζε και δούλευε. Κάθε απότομο φρένο και μια φτυσιά στην ζωή που επέλεξε να ζήσει για χάρη αυτού του αυτοκινήτου.
Κάθε μαρσάρισμα και μια μπουνιά στο μνημόνιο που του στερεί πλέον το δικαίωμα στο να δείχνει πετυχημένος.
Αυτό το αυτοκίνητο έγινε το φέρετρο της ζωής του, αλλά προορίζεται για να μοιράσει φέρετρα γενικά.   


Όσο για το φαγητό που επιλέγει, ο νεοέλληνας, να φάει, τα λέει όλα, είναι φτηνό, πρόχειρο, εμπλουτισμένο με χημικά ενισχυτικά γεύσης, ύποπτες πρώτες ύλες, φτιαγμένο από έναν ταλαίπωρο κακοπληρωμένο υπάλληλο. 

Υπάρχει όμως και το κίνημα των χορτοφάγων που επιλέγουν να τρώνε βιολογικά προϊόντα . Με βρίσκει σύμφωνο και το υποστηρίζω, μέχρι ένα σημείο. Πάντα βάζω ένα όριο. Το όριο σταματάει όταν ξεκινάνε να κατηγορούν όλους όσους τρώνε κρέας, όταν κατηγορούν σαν δολοφόνους αυτούς,που προτιμάνε να τρώνε κρέας. Βάζω πάντως στοίχημα ότι όλοι τους θα έχουν από ένα δερμάτινο ζευγάρι σανδάλια, ή ένα δερμάτινο πορτοφόλι, ή ένα δερμάτινο κάτι, οτιδήποτε. 
Φτιαγμένο από δέρμα, δέρμα ενός δολοφονημένου ζώου. Δολοφόνοι. 
Το θέμα θα το αναπτύξω σύντομα πιο αναλυτικά. 

Οπότε έχουμε μια σαφέστατη εικόνα του σύγχρονου νεοέλληνα. Είναι εγωπαθής, καταθλιπτικός, αυτοκαταστροφικός, ευκολόπιστος, φτηνός, πρόχειρος, γεμάτος ενισχυτικά γεύσης, με εντερικά προβλήματα, με έλλειψη του αισθήματος της αλληλεγγύης, αυταρχικός και δουλοπρεπής, έτοιμος να κατηγορήσει τον άλλον για όλα τα δεινά που του συμβαίνουν.Α, και φυγόπονος. 


Για να προλάβω αυτούς που θα πουν για το ποδήλατο και τα προτερήματά του. 
Να ξέρετε ότι οι ποδηλάτες είναι οι χειρότεροι όλων. Δεν υπολογίζουν τίποτα.
Περνάνε τα πράσινα τα κόκκινα τα κίτρινα φανάρια χωρίς να ελέγξουν τίποτα.
Οδηγάνε πάνω στα πεζοδρόμια, μες την μέση του δρόμου, στις εθνικές οδούς, στις λεωφόρους, στους πεζόδρομους, αντίθετα από την ροή των οχημάτων, αντίθετα στους μονόδρομους. παίρνουν στροφή χωρίς προειδοποίηση.
 Το άκρων άωτον του κάφρου οδηγού, που δεν έχει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. 


Συνταγή δεν έχει, αφού ούτως ή άλλως κάθεστε και διαβάζετε συνταγές, σας ανοίγει η όρεξη και παραγγέλνετε απ έξω. 
Τουλάχιστον δείξτε μια ανθρώπινη στιγμή, όταν έρθει το ντελίβερι, δώστε του κάνα μεγαλύτερο πουρμπουάρ  Κινδυνεύει την ζωή του, για να σας φέρει το φαγητό. Και μην ξεχνάτε, όταν βρέχει, σκεφτείτε διπλά πριν παραγγείλετε, οι δρόμοι γλιστράνε φονικά.