Κρεμμυδόσουπα

.Συνέχεια...

Καθόμουν σε ένα ψηλό σκαμνί και ο δεξιός μου αγκώνας ακουμπισμένος πάνω στην μπάρα βάσταζε το βάρος του σώματός μου. Στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού στριφογύριζε ένα σβηστό τσιγάρο, κοίταζα σαν υπνωτισμένος  τα βρώμικα πλακάκια του χαμηλοτάβανου μπαρ.
Στο βάθος μια τηλεόραση έδειχνε στο βουβό έναν αγώνα ποδοσφαίρου.
Στο διπλανό σκαμπό καθόταν ο Νίκος, φίλος παιδικός. Η ψηλόλιγνη φιγούρα του έγερνε προς την μεριά του μπάρμαν καθώς έδινε την αλκοολική παραγγελία του.


-Λοιπόν τι νέα; με ρώτησε. Πως και με θυμήθηκες μετά από τέσσερα χρόνια;
Μετά από τέσσερα χρόνια; Αυτή η έκφραση μου έκανε μια έκρηξη στον εγκέφαλο.
Τέσσερα χρόνια; και τι έκανα όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια; 
- Σιγά μωρέ, του λέω, πως το λες έτσι; θα πάθω κρίση ηλικίας, δεν είναι τέσσερα χρόνια, τέσσερα καλοκαίρια μπορεί, αλλά τέσσερα χρόνια με τίποτα. Και να ξέρεις  ο χρόνος είναι σχετικός.
- Άσε, ο χρόνος δεν έχει καμία σχέση μαζί σου και ούτε εσύ με το χρόνο. Τεκίλα;
Ήπια σχεδόν μονορούφι το ποτό.


Παραγγέλνω άλλο ένα ποτό. Το πίνω και αυτό σχεδόν μονορούφι.
-Ξέρεις; του λέω. Στα μπιστρό του Παρισιού στις αρχές του 20ου αιώνα συνήθιζαν να προσφέρουν κρεμμυδόσουπα για να καταπραΰνουν τα στομάχια τους οι μποέμ πότες. Όλοι οι καλλιτέχνες, οι ζωγράφοι, οι λογοτέχνες, οι ποιητές της εποχής  μετά το μεθύσι τους από το αψέντι αναζητούσαν λίγη θαλπωρή και ζεστασιά στα σωθικά τους. Μια γλυκιά ζεστή αγκαλιά που θα τους στήριζε στα πόδια τους για να μπορέσουν να πάρουν τον δρόμο του γυρισμού. Ένας δύσκολος  δρόμος για όποιον τον περίμενε η γυναίκα του στο σπίτι.


Παραγγέλνω δύο σφηνάκια αψέντι. Τα πίνουμε στην υγεία όλων των μεγάλων καλλιτεχνών του Παρισιού.


-Κρεμμυδόσουπα, λέει ο Νίκος όλο νόημα. Μάλλον την έτρωγαν για να μην τους πλησιάσει η γυναίκα τους. 
Αν το σκεφτείς οι περισσότεροι καλλιτέχνες και διανοούμενοι είναι άντρες. Λίγες είναι οι γυναίκες, μάλλον επειδή οι περισσότερες έχαναν τον καιρό τους κυνηγώντας τους άντρες τους.
-Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, αλλά σκέψου και το άλλο, οι γυναίκες είναι τα πιο δημιουργικά όντα του πλανήτη, δημιουργούν την ίδια την ζωή μέσα από το σώμα τους, δεν έχουν την ανάγκη της δημιουργικής αναζήτησης των αντρών. Γι αυτό και πολλές φορές δεν μπορούμε εμείς να καταλάβουμε τις γυναίκες και οι γυναίκες δεν μπορούν να καταλάβουν  εμάς. Αυτές θεωρούν ότι η οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά είναι ιερά. Εμάς δεν μας καίγεται καρφί, εγώ παραδείγματος χάριν δεν έχω καμία όρεξη για οικογένειες, ούτε να συντηρήσω σπίτι και επ' ουδενί  δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω κουτσούβελα να τρέχουν ανάμεσα στα χρώματά μου, τα πινέλα μου και τα τελάρα μου. 


Μια χαρά τα λες φίλε μου, πετάγεται ο Νίκος κερνώντας με άλλο ένα σφηνάκι αψέντι. Άλλα δεν μου είπες, με την Μαρία είσαι πέντε χρόνια τώρα, έχεις χαθεί από προσώπου γης εδώ και τέσσερα χρόνια, μου λες στο τηλέφωνο για μια έκθεση που ετοιμάζεις και ποτέ δεν γίνεται, όλη την ημέρα δουλεύεις πας στην αγορά κάνεις ετοιμασίες στο σπίτι. Μήπως.....


Ένας τεράστιος πανικός ξέσπασε στην αίθουσα. Γκολ. Όλοι οι θαμώνες έγιναν μια παρέα, πανηγύρια και χαρές, έβαλε γκολ ο ολυμπιακός κοντά στην λήξη του αγώνα. 
-Γκολάρα, μου λέει ο Νίκος. Τους διαλύσαμε στο τελευταίο λεπτό.
-Ναι, φοβερή φάση, λέω.
Βλέπουμε πάλι το ριπλέι, ναι όντως ήταν ένα γκολ για βραβείο, συμφωνούμε απόλυτα.
Κερνάμε σφηνάκια, η βραδιά έγινε πανηγυρική αξίζει να το γιορτάσουμε.
Μετά από μερικά ποτά ακόμα, ρωτάω τον Νίκο αν μπορεί να με φιλοξενήσει. Μου απαντάει καταφατικά.


Μου στρώνει πρόχειρα ένα σεντόνι και μια κουβέρτα στον καναπέ. Μου λέει καληνύχτα. 
Καληνύχτα του λέω, και ξέρεις ήθελα να σου πω ότι χώρισα με τη Μαρία αλλά τώρα είμαι πολύ χαρούμενος για να το συζητήσω.Καληνύχτα.


Συνεχίζεται...








Κρεμμυδόσουπα




Μισό κιλό κρεμμύδια
4-5 κουταλιές βούτυρο
150γρ τριμμένη γραβιέρα (προτιμώ νάξου, ξέρω δεν είναι πολύ ''γαλλική'' αλλά ταιριάζει πολύ ωραία)
1 λίτρο ζωμός κοτόπουλου ( σας τον έχω δώσει)
μερικές φέτες ψωμί από μπακέτα ( αυτό ναι, είναι γαλλικό)
αλάτι-πιπέρι
προαιρετικά  1 πατάτα






Εκτέλεση




Καθαρίζουμε και κόβουμε σε λεπτές ροδέλες τα κρεμμύδια.
Σε μια κατσαρόλα σε χαμηλή φωτιά λιώνουμε το βούτυρο και ρίχνουμε τα κρεμμύδια, τα αφήνουμε σε χαμηλή φωτιά να μαραθούν και να πάρουν καφέ χρώμα. Παίρνει πολλή ώρα περίπου 45λεπτα με μια ώρα, ίσως και παραπάνω ανάλογα με τα κρεμμύδια και την ένταση της εστίας.
Μην το βιαστείτε όσο πιο αργά τόσο πιο καλά. Πιστέψτε με.
Προσθέτουμε το ζωμό και την πατάτα και αφήνουμε να βράσει για μισή ώρα με 40 λεπτά.
Εν τω μεταξύ έχουμε ροδίσει τις φέτες του ψωμιού στο γκριλ.
Μοιράζουμε την σούπα σε πυρίμαχα σκεύη, βάζουμε από πάνω το ψωμί και από πάνω την τριμμένη γραβιέρα. Τα βάζουμε για λίγο στο γκριλ να λιώσει και να πάρει χρώμα το τυρί και σερβίρουμε.









   

Νέο λογότυπο

Η φίλη μου και πολύ καλή γραφίστρια μου έφτιαξε ένα νέο λογότυπο.
Η νέα ανάρτηση θα έχει πιο άρτ αέρα. 

Πατάτες Dauphinoise (ντοφινουάζ)

Στεκόμουν απ΄έξω από το εστιατόριο και περίμενα να έρθει, περίεργο γιατί εγώ συνήθως αργώ στα ραντεβού μου, αλλά σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά. 

Ανάβω ένα τσιγάρο, αφήνοντας τον καπνό να με τυλίξει σαν ένα μανδύα και να με κάνει αόρατο έστω και για λίγο, ή μάλλον έτσι θα ήθελα, από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών. Νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε, όλοι οσμίζονται την αμηχανία και το άγχος μου για την εξέλιξη της βραδιάς.Αν και ξέρω ότι απλά με προσπερνάνε χωρίς ούτε καν να αντιλαμβάνονται τον λίγο χώρο πεζοδρομίου που έχω καταλάβει εδώ και ένα τέταρτο.

Ένα χτύπημα στην πλάτη, κάτι σαν φτου ξελευτερία, σκορπάει την αμηχανία και την ανυπομονησία. Γυρνάω,την κοιτάζω. Ναι είναι αυτή. Ο επί πενταετίας μόνιμος σταθερός μου έρωτας. Φιλί στα πεταχτά, την αγκαλιάζω διακριτικά και μπαίνουμε στο εστιατόριο.

-Καλησπέρα, έχουμε κάνει κράτηση, λέω στον υπάλληλο στην υποδοχή. 

Ένας σερβιτόρος μας οδηγεί στο τραπέζι μας. Έχω άγχος. Πως μπορείς να βρεις λόγια για να αλλάξεις την ζωή σου έτσι μέσα σε λίγα λεπτά;

Πως αλλάζεις την ζωή δύο ανθρώπων μέσα από μια φράση; 

Αυτή είναι απλά ευδιάθετη και όμορφη όπως πάντα.

Ο σερβιτόρος παίρνει παραγγελία. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς παραγγείλαμε.

Οι πατάτες ντοφινουάζ πάντως ήταν  σίγουρα μαζί με ένα φιλέτο με άγρια μανιτάρια που πήρα και μπουκάλι κόκκινο κρασί, που δεν έδωσα καμία σημασία στην μάρκα.  

Το μυαλό μου ήταν αλλού.

 Το χέρι μου συχνά γλίστραγε μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου και χάιδευε ένα μικρό κουτάκι, ανυπομονούσα   να βγάλω και να το χρησιμοποιήσω.

Το δείπνο κύλισε ευχάριστα για αυτήν. Η ώρα πλησιάζει, κάνω χρήση μους πικρής σοκολάτας. Σοκολάτα η ευδιάθετη, κρασί το αγχολυτικό σύμμαχοι για τις μεγάλες λέξεις που πρέπει να πω. Το χέρι μου χαϊδεύει το κουτάκι.

Ανάβω τσιγάρο, ξεφυσάω τον καπνό και μαζί του βγαίνουν από τα πνευμόνια μου και όλες οι αναστολές που είχα.

Της πιάνω το χέρι την κοιτάζω στα μάτια. 

- Μαρία είμαστε πέντε χρόνια μαζί, της λέω. Άντε πήγαινε και γαμήσου, αποφάσισα να μείνω μόνος, σε βαρέθηκα. 

Σηκώνομαι πληρώνω  το λογαριασμό. 

Βγαίνω στο δρόμο βγάζω το κουτάκι από την τσέπη, παστίλιες μέντας, τρώω μια 

και σβήνει τη γεύση του δείπνου από το στόμα μου, όπως έσβησα πέντε χρόνια από τη ζωή μου μέσα σε μια πρόταση.

Τηλέφωνο σε φίλο, συνάντηση στο γνωστό μπαρ.

Συνεχίζεται....  

Πατάτες ντοφινουάζ

1 κιλό πατάτες

γάλα 200 γρ

κρέμα γάλακτος 250 γρ

παρμεζάνα 50-70 γρ τριμμένη

βούτυρο 3 κουταλιές της σούπας

σκόρδο 2 σκελίδες

αλάτι

πιπέρι

μοσχοκάρυδο

εκτέλεση

κόβουμε τις πατάτες στο μαντολίνο σε λεπτές φέτες, εγώ δεν έχω μαντολίνο και τις κόβω με το μαχαίρι θέλει λίγη υπομονή.

Κόβουμε τις σκελίδες του σκόρδου στα δύο και τρίβουμε τα τοιχώματα ενός πυρίμαχου σκεύους ή από ένα ταψάκι.

Με μια κουταλιά βούτυρο βουτυρώνουμε το σκεύους.

Βάζουμε μια στρώση πατάτας καρυκεύουμε βάζουμε το μισό τυρί, βάζουμε άλλη μια στρώση πατάτας, καρυκεύουμε και προσθέτουμε την κρέμα που την έχουμε αραιώσει με το γάλα. Βάζουμε το υπόλοιπο τυρί ξανά καρυκεύουμε. Απλώνουμε το υπόλοιπο βούτυρο και ψήνουμε για μιάμιση ώρα στους 160 βαθμούς. 

Κολοκυθάκια au gratin

Χτες ήταν ομολογουμένως μια όμορφη μέρα, ο ήλιος έλαμπε ανάμεσα από τα λίγα άσπρα σύννεφα στον γαλανό ουρανό, η θερμοκρασία ήταν ιδανική ούτε ζέστη ούτε κρύο και ο άνεμος έπνεε απαλά. 

Όλα αυτά τα γεγονότα οδήγησαν την μνήμη μου στα μαθητικά μου χρόνια, κάτι τέτοιες μέρες εγώ και η παρέα μου κάναμε κοπάνες.

Και δυστυχώς οι καλύτερες μέρες για κοπάνα είναι στην αρχή και στο τέλος της σχολικής χρονιάς.

Λέω δυστυχώς διότι ποτέ δεν κατάφερα να κάνω κοπάνα όταν ερχόταν η άνοιξη λόγο του υπεραυξημένου αριθμού απουσιών.  Αλλά δεν με πείραζε ιδιαίτερα,  ήταν ένας καλός λόγος για να γνωρισθώ με τους συμμαθητές μου και να μάθω ένα σορό χρήσιμα πράγματα που ποτέ δεν μου χρησίμευσαν στην ζωή μου.

Ευτυχώς την τελευταία στιγμή έκανα πίσω και δεν συνέχισα τις σπουδές μου, που μετά από εξετάσεις γνώσεων η κληρωτίδα έβγαλε ότι μπορώ να συνεχίσω τις σπουδές μου σε κάποιο ΤΕΙ μηχανολογίας.

'Ολα τα υπολόγισε το σύστημα των εξετάσεων εκτός το γεγονός ότι η μηχανολογία μου προκαλεί τόσο ενδιαφέρων όσο ενδιαφέρων προκαλεί σε έναν Νορβηγό οι βραδιές ποίησης του ΤηλεΦως TV.

Στους επίδοξους μελλοντικούς επιστήμονες εύχομαι καλή τύχη.

Και μιας και μίλησα για σπουδές και σταδιοδρομία θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να βγάζει άτομα που θέλουν πλούσιο πορτοφόλι αλλά να βγάζει άτομα που να θέλουν πλούσια ψυχή. Σαν παράδειγμα του λάθους τρόπου εκπαίδευσης της χώρας μας είδα ξεκάθαρα, όταν διάβασα στη καθημερινή της Κυριακής, της προηγούμενης βδομάδας, την στήλη με τις απόψεις των αναγνωστών.

 Ένας τύπος, που υπόγραφε σαν ιατρός γυναικολόγος μαιευτήρας από κάποια περιοχή της Αθήνας έβγαζε την χολή του απάνω στους άστεγους, τους μετανάστες και τους άρρωστους ναρκομανείς αποκαλώντας τους με λόγια, που ένας κοινός (μη σπουδαγμένος άνθρωπος) δεν θα αποκαλούσε ούτε τα σκουπίδια του μισητού του γείτονα έτσι.Καλώντας στο τέλος τον δήμαρχο να πάρει θέση. 

Και αναρωτιέμαι, πως γίνετε ένας άνθρωπος που υποτίθεται οτι έχει αφιερώσει την ζωή του στην υπηρεσία της ανθρώπινης ζωής, ανεξαρτήτως εθνικότητας, οικονομικής κατάστασης και γενικά χωρίς ρατσιστικές προκαταλήψεις, να μιλάει τόσο χυδαία για ανθρώπινες ταλαιπωρημένες ψυχές. Και ποιο το όφελος του ασθενούς που θα ζητήσει της υπηρεσίες του;  

Κολοκυθάκια au gratin

Το γκραντέν είναι ένας κλασικός τρόπος, 
αρκετά διαδεδομένος στην Γαλλία αλλά και στην Ευρώπη,
για γρήγορες, νόστιμες παρασκευές λαχανικών, ζυμαρικών, ψαριών κ.α.
Στην χώρα μας έχει επικρατήσει σαν σουφλέ.

Άλλο ένα φαγητό θύμα της αμάθειας πολλών μαγείρων περασμένων δεκαετιών, 
νομίζω οτι ο χαμός ξεκίνησεκάπου στα τέλη 70 αρχές 80. 
Όταν κέντρα συνεστιάσεων προσέφεραν σαν ορεκτικό ένα φτηνιάρικο μικρό 

κομμάτι ψευτοπαστίτσιου και για να εντυπωσιάσουν το 
ξενόφιλο-θύμα-πελάτη τους το βάπτισαν σουφλέ. 

Που καμία σχέση δεν έχει με αυτή τη αηδιαστική μαλακία που σερβίρουν.

Υλικά

6 μέτρια κολοκυθάκια

2 πιπεριές Φλωρίνης φρέσκες

2 κρεμμύδια

2 αυγά

1 κούπα τριμμένη γραβιέρα

1 κρασοπότηρο λευκό κρασί

1/2 κούπα κρέμα γάλακτος

2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο

αλάτι πιπέρι

Εκτέλεση

Ψιλοκόβετε τα λαχανικά και τα χωρίζετε σε δύο μερίδες, η μια να είναι μικρότερη μερίδα.

Σοτάρεται την πρώτη με μια κουταλιά ελαιόλαδο σε ένα πολύ καυτό τηγάνι, αλατοπιπερώνετε και μόλις μαραθούν τα βγάζετε στην άκρη.

Σοτάρεται την δεύτερη σε μια κουταλιά ελαιόλαδο, σε ένα πολύ καυτό τηγάνι, αλατοπιπερώνετε και ρίχνετε το κρασί, αφήνετε να εξατμιστούν τα πολλά υγρά και τα ρίχνετε στο πολυκοφτικό μηχάνημα, κοινώς μούλτι.

Τα κάνετε αλοιφή προσθέτοντας τα υπόλοιπα υλικά.

Σε ένα πυρίμαχο σκεύος-ταψάκι, στρώνετε τα πρώτα σοταρισμένα υλικά και καλύπτετε με την αλοιφή των δεύτερων σοταρισμένων υλικών.

Ψήνετε στο φούρνο στην επάνω εστία για κάνα 20λεπτο.

Τάρτα με μανιτάρια

Το να λουφάρεις που και που δεν είναι κακό αλλά δέχεσαι τα πυρά όσων πλήττονται από την λούφα σου. Το να λουφάρεις και να σε επιβραβεύουν για την απόδοσή σου θέλει τέχνη. Κάτι ανάλογο έκανα και εγώ στο προηγούμενο ποστ. Βαρέθηκα να ανεβάσω συνταγή-τεχνική και ανέβασα links από blogs που παρακολουθώ, για να τα δείξω και στους υπόλοιπους. (όχι πολλούς αλλά, λίγους και καλούς.). 


Τι άλλο μπορεί κανείς να φτιάξει με μια ζύμη σφολιάτας; 
Πίτες, σφολιατίνια αλμυρά (ανοίγετε ένα φύλλο σφολιάτας βάζετε το υλικό, προτιμάμε στερεά, πχ ελιές ή ζαμπόν ή τυρί. Καλύπτετε με ένα άλλο φύλλο κόβετε ισόπαχες  λωρίδες και ψήνετε στο φούρνο. Σφολιατίνια γλυκά, κόβετε ισόπαχες λωρίδες πασπαλίζετε με ζάχαρη και ψήνετε στο φούρνο, ή ανοίγετε φύλλο πασπαλίζετε με ζάχαρη και κανελογαρύφαλο σκόνη καλύπτετε με άλλο φύλλο το περνάτε με μείγμα αυγού και γάλα και ψήνετε στο φούρνο.
Μπορείτε να πάρετε ένα κομμάτι ψαρονέφρι να το αλατοπιπερώσετε να του βάλετε και δεντρολίβανο να το τυλίξτε σε σφολιάτα και να το ψήσετε.)


Ότι και να φτιάξετε με αυτή τη ζύμη θα σας βγει τέλειο, δεν ξέρω γιατί, δεν το έχω ψάξει.


Τώρα θα σας πω για την τάρτα με τα μανιτάρια. Βασικά έχω έναν εθισμό στα μανιτάρια οπότε και θα σας γράφω συχνά γι' αυτούς τους μύκητες.

Η συνταγή είναι απλή ακολουθήστε τα βήματα για να φτιάξετε μια ζύμη μπριζέ.
Στην συνταγή που σας έχω δώσει για την μανιταρόπιτα προσθέστε άλλο ένα αυγό λίγη κρέμα γάλακτος ή λίγο γάλα (εγώ βάζω γάλα) περισσότερο τυρί και λίγο φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι χλωρό.

Απλώνετε την ζύμη σε μια ταρτιέρα ή ένα μικρό ταψάκι, την ψήνετε για 20 λεπτά στον φούρνο στου 180βαθμούς. Την βγάζετε και την αφήνετε να κρυώσει.

Τώρα θα σας πω μια μαγκιά, αν θέλετε να λουφάρετε και να μην προ ψήσετε την ζύμη.  Μπορείτε να βάλετε το ταψάκι με την ζύμη για 10 λεπτά στην κατάψυξη, μετά να την περάσετε με ασπράδι αυγού, λίγο χτυπημένο. Προσοχή να καλύψει  όλη την επιφάνεια της ζύμης καλά.
Μετά βάζετε την γέμιση και ψήνετε κατ΄εύθείαν στους 200βαθμούς. Μέχρι να πάρει ροδοκόκκινο χρώμα.

 

Niente

Σήμερα έκανα κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό. 
Έφτιαξα τους συνδέσμους από διάφορα blog που έχουν ενδιαφέρων. 




Το βλέπετε άλλωστε στα αριστερά της οθόνης σας, εκτός αν βλέπετε την οθόνη κρεμασμένοι από το ταβάνι  οπότε είναι στα δεξιά της οθόνη σας. 
Εκτός αν είστε κρεμασμένοι από το ταβάνι και έχετε κρεμάσει και την οθόνη από ταβάνι, οπότε οι σύνδεσμοι είναι στα αριστερά της οθόνη σας. 
Εκτός και αν είστε κρεμασμένοι από το ταβάνι και η οθόνη είναι κρεμασμένη από το ταβάνι και κοιτάζετε την οθόνη μέσα από ένα καθρέπτη οπότε θα είναι στα δεξιά της οθόνης που κοιτάτε. 
Δεν ξέρω για ποιο λόγο θα μπορούσατε να κάνατε αυτό το πράμα, πάντως εγώ θα έβαζα άλλον έναν καθρέπτη, οπότε θα ήμουν κρεμασμένος από το ταβάνι, η οθόνη κρεμασμένη από το ταβάνι και θα κοίταζα την οθόνη μέσα από δύο καθρέπτες, άρα οι σύνδεσμοι θα είναι στα αριστερά της οθόνης μου.

Μανιταρόπιτα , εκδοχή biggest chef

Επέστρεψα, μια δύσκολη εβδομάδα ανήκει πλέον στο παρελθόν και τώρα ξαναβρήκα χρόνο για να σας διαφωτίσω. 

Ένα πρόβλημα, γαστρονομικού επιπέδου, που συναντάω συνέχεια όποτε πάω να φάω σε κάποιο εστιατόριο και παραγγέλνω μανιταρόπιτα.
Συνήθως τα μανιτάρια που υποτίθεται ότι είναι η πρώτη ύλη, καλύπτεται κάτω από την λιπαρότητα τυριών, ή άλλων υλικών, σε πολλές περιπτώσεις τα μανιτάρια είναι κονσέρβας, άγευστα νερουλά, δηλαδή άστα να πάνε.

Και την χρεώνουν πανάκριβα, νομίζοντας ότι ένα υπερτιμημένο προϊόν θα γίνει πιο εύκολα αποδεκτά από το κοινό, κάτι δηλαδή σαν ψάρωμα του πελάτη.

Η κακοποίηση των μανιταριών από επαγγελματίες και μη, είναι αρκετά συνηθισμένη στην χώρα μας, δυστυχώς δεν έχει γίνει  επιτροπή για τα δικαιώματα των μανιταριών. Αν γινότανε θα έπρεπε να είχε κόψει πολλά πρόστιμα.  

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πολλοί μάγειροι ρίχνουν τα μανιτάρια σε τηγάνι, τα τηγανίζουν τα ξεπατώνουν και αφού τα ξευτελίσουν τελείως σου λένε με στόμφο ''τώρα τα αφήνουμε να πιουν τα υγρά τους''. Τι ανοησία είναι πάλι αυτή; Τι είναι το μανιτάρι για να πιει τα υγρά του; Και αφού ήθελες το μανιτάρι με υγρά του γιατί το αφυδάτωσες; Έλεος, η απόλυτη ανιδεότητα. 


Τα μανιτάρια κονσέρβα είναι τελείως άνοστα και απορώ πως τα αγοράζει ο κόσμος, είναι τελείως άνοστα και με τα ίδια χρήματα μπορείς να αγοράσεις μια χαρά φρέσκο αγαρικό. Δύο είναι οι τρόποι που μπορεί  κάποιος να ευχαριστηθεί την τροφή των θεών, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι. Πρώτων φρέσκα και δεύτερον αποξηραμένα.  


Μανιταρόπιτα   ( λίγο απλοποιημένη από αυτή που φτιάχνω) 

Η ζύμη σφολιάτας που σας έδωσα.
250γρ αγαρικό φρέσκο ( τα άσπρα κοινά μανιτάρια)
15γρ αποξηραμένη λεντινούλα ( shii take) την βρίσκουμε σε σούπερ μάρκετ ή σε μπακάλικα.
μισό φλιτζάνι κρασί λευκό
ένα φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα ή γραβιέρα Νάξου ή ριγκάτο. 
μισό ματσάκι μαϊντανός ψιλοκομμένος
δύο σκελίδες σκόρδο
δύο κουταλιές της σούπας αλεύρι
δύο κουταλιές της σούπας βούτυρο
δύο κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο 
ένα αυγό
αλάτι, πιπέρι 


εκτέλεση


Πλένουμε να μανιτάρια και τα κόβουμε σε μεγάλα κομμάτια.
Ζεσταίνουμε το κρασί και ρίχνουμε μέσα τα ξερά μανιτάρια να μουλιάσουν.
Καίμε μια κατσαρόλα, ρίχνουμε το ελαιόλαδο, ρίχνουμε το σκόρδο και το αφήνουμε να κοκκινίσει.
Βγάζουμε το σκόρδο και ρίχνουμε τα μανιτάρια, τα αφήνουμε για δύο λεπτά σε δυνατή φωτιά, ρίχνουμε το κρασί με τα ξερά μανιτάρια και το αλάτι αφήνουμε για ένα λεπτό ανακατεύοντας, κλείνουμε με καπάκι την κατσαρόλα χαμηλώνουμε την φωτιά στο ελάχιστο και τα αφήνουμε για 5 λεπτά περίπου, ίσως κάνα λεπτό περισσότερο. 
Σε μία άλλη κατσαρόλα ζεσταίνουμε το βούτυρο σε μέτρια φωτιά ρίχνουμε το αλεύρι και το αφήνουμε μέχρι να κάνει φουσκάλες.  Αυτό λέγετε ''ρου''.
Ρίχνουμε το ''ρου'' στα μανιτάρια και ανεβάζουμε λίγο την φωτιά για να πάρει μια βράση και να πήξει το ζουμί που έβγαλαν.
Κατεβάζουμε από την φωτιά και τα αφήνουμε να κρυώσουν.
Ρίχνουμε το μαϊντανό, το αυγό, το τυρί και το πιπέρι.
Απλώνουμε το φύλο σφολιάτας γεμίζουμε με τα μανιτάρια, βρέχουμε με γάλα και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 40 με 45 λεπτά.  


 

Ζύμη σφολιάτας (γρήγορη εκδοχή)

Απόγευμα σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης, εγώ και η φίλη μου καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι και πίνουμε από μια δροσερή  μπύρα. Εμφανίζεται μια υπάλληλος του καταστήματος και μας παρακαλάει ευγενικά να καθίσουμε στις καρέκλες και να σηκωθούμε από το τραπεζάκι. 
Κάποιες κοπέλες μιλάγανε δυνατά και εύθυμα πάνω σε φλέγον θέματα της εποχής μας. Το σεξ. Χωρίς να το θέλω άκουσα την ιστορία μιας κοπελιάς που τα είχε με έναν παντρεμένο ο οποίος μάλλον την έφτυσε στο τέλος, η άλλη που έψαχνε άντρα. Γενικά ήταν μια συζήτηση ατέρμονη. 
Τα πάντα σχετίζονται όμως με το φαγητό, πως όμως μια αποτυχημένη σχέση ή ένας άκαρπος μαραθώνιος αναζήτησης ερωτικού συντρόφου σχετίζετε με το φαγητό; 


Δεν είναι μόνο οι γυναίκες που είναι σε φαύλο κύκλο είναι και οι άντρες. 
Το τι και πως τρώμε δείχνει τι άνθρωποι είμαστε και τι αναζητάμε. 
Το ότι η πλειοψηφία  του αστικού πληθυσμού τρέφεται με έτοιμο προμαγειρεμένο φαγητό χωρισμένο σε ατομικές μερίδες, δηλώνει την αναζήτηση 
της άνεσης (έτοιμο φαγητό, γρήγορα, τώρα πεινάω τώρα φάω), 
της σιγουριάς (αυτό το μαγαζί κάνει καλό φαγητό), 
του προκαθορισμένου μέλλοντος ( από αυτό το μαγαζί που παραγγέλνω τρώω καλά άρα και σήμερα θα φάω καλά),
της ασφάλειας (δεν θα πετάξω τα λεφτά μου).


Αλλά δημιουργεί και το αίσθημα της ατομικότητας (ξεχωριστές ατομικές μερίδες)
της μη δημιουργίας ( αφού το αγοράζω έτοιμο)
της μη ευχαρίστησης και της δημιουργίας αλλά και της συντροφικότητας ( πάντα όποιος μαγειρεύει θέλει να μοιραστεί το φαγητό του με κάποιον άλλο, έστω και για μια δεύτερη γνώμη)
την έλλειψη της χαράς ενός ολοκληρωμένου γεύματος όπως είναι με τα πρώτα πιάτα, τη σαλάτα, το κύριο γεύμα, τα φρούτα, το επιδόρπιο.




Ο μέσος αστός θέλει μόνο το κύριο γεύμα γρήγορα, πρόχειρα, φτιαγμένο από έναν άλλον άγνωστο, χωρίς να κοπιάσει χωρίς να μοιραστεί, σίγουρα, προ τετελεσμένα, ατομικά, εγωιστικά.  
Όπως ακριβώς και στο έρωτα,  θέλει τώρα να γαμηθεί και μετά λέει δε γαμιέται.


Ένα ολοκληρωμένο γεύμα είναι σαν ένα φλέρτ, στην αρχή έρχονται τα ορεκτικά, όσο πιο καλά και σωστά είναι φτιαγμένα, θα ανοίξουν την όρεξη και θα εξάψουν την φαντασία για το τι θα επακολουθήσει. 
Εδώ πρέπει να αναδείξει ο μάγειρας όλη την τέχνη του. Οι μερίδες πρέπει να σωστές, όχι πολύ λιπαρές και η επιλογή των υλικών προσεκτικά επιλεγμένα δεν πρέπει να χορτάσουμε αλλά πρέπει να μας ανοίξει η όρεξη. Ακριβώς όπως και στην αρχή μιας σχέσης, ανοίγει η όρεξη και κάνουμε όνειρα.


Η σαλάτα πρέπει να είναι δροσερή και να συμπληρώνει με την φρεσκάδα της το κύριο γεύμα.
Το κύριο πιάτο, κρατάει περισσότερη ώρα, όπως και μια μακροχρόνια συμβίωση. Αποτελείται από διάφορα υλικά, πχ το κρέας, ένα αμυλούχο υλικό και λαχανικά για γαρνιτούρα ίσως και κάποια σάλτσα. Πολλές φορές δεν μας αρέσουν όλα τα υλικά του κύριου πιάτου άλλα κομμάτια τα αφήνουμε στην άκρη, άλλα  τα φτύνουμε  κρυφά σε κάποια πετσέτα, όπως ακριβώς και σε μια μακροχρόνια σχέση, δεν είναι κάθε στιγμή ευχάριστη. Το θέμα είναι η τελική γεύση που μας έδωσε το φαγητό. Μια φέτα κολοκυθάκι αν δεν μας αρέσουν τα κολοκυθάκια δεν χαλάει την καλή εικόνα του φαγητού.




Μετά είναι τα φρούτα και το επιδόρπιο, το τέλος μιας ζωής μοιρασμένης τρώγοντας από κοινού το ίδιο φαγητό, αν έχεις φάει αργά απολαμβάνοντας την κάθε μπουκιά τότε το γλυκό θα έρθει σαν θείο αγκάλιασμα, ένα επισφράγισμα ενός βασιλικού γεύματος, και θα απολαύσεις την  σιέστα με την γλυκιά ανάμνηση.
Αν έχεις φάει λαίμαργα και άτσαλα τότε σιγά μην αντέξει το στομάχι για γλυκό, ένα πικρό εσπρέσο θα ζητήσεις για να χωνέψεις και ούτε θα κοιμηθείς και θα μείνεις και με την πίκρα, γκρινιάζοντας. Σαν κάτι γέρους που γκρινιάζουν όλη την ώρα. 


 Γρήγορη σφολιάτα για να μην αγοράζετε ετοιματζίδικα 




Υλικά 


Με ακρίβεια παρακαλώ






500γρ σκληρό αλεύρι
250ml κρύο νερό
75γρ βούτυρο , όχι μαργαρίνη τα έχουμε πει αυτά.
2 κουταλάκια αλάτι
άλλα 300γρ βούτυρο






εκτέλεση




Λιώνετε το βούτυρο των 75 και κάνετε ζύμη με το αλεύρι το νερό και το αλάτι.
Το βούτυρο  των 300 το αφήνετε σε θερμοκρασία δωματίου. 


Κάνετε την ζύμη μια μπάλα, της χαράζετε με ένα μαχαίρι ένα σταυρό αρκετά βαθιά αλλά όχι να φτάσετε στο τραπέζι.
Ανοίγετε με πλάστη το κάθε τέταρτο που έχει σχηματιστεί, το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι ένας σταυρός από λεπτό φύλλο.
Βάζετε στο κέντρο του σταυρού το βούτυρο των 300.
Διπλώνετε τις άκρες ώστε να αγκαλιάσουν το βούτυρο και με τον πλάστη φτιάχνετε ένα μακρόστενο φύλλο.
Τώρα διπλώνετε το μακρόστενο φύλλο στα τρία. Παίρνετε την μια άκρη και την διπλώνετε ώστε να περάσει λίγο το κέντρο του φύλλου.
Την άλλη την διπλώνετε από πάνω.
Βάζετε στο ψυγείο για μια ώρα.
Μετά βγάζετε τη ζύμη και με τον πλάστη την γυρίζεται ένα τέταρτο του ρολογιού ή 90 μοίρες και την ξανά ανοίγετε. Την ξανά διπλώνετε όπως πριν. Την ξανά βάζετε στο ψυγείο για μια ώρα. 
Επαναλαμβάνετε την διαδικασία 4 φορές.


Σούπερ τραγανή και αφράτη. Αξίζει έστω και μια φορά να φτιάξετε σπιτική σφολιάτα.

Χταποδόπιτα από την Κεφαλλονιά

Το σημερινό ποστ είναι λίγο καθυστερημένο, το είχα υποσχεθεί σε ένα φίλο μου λίγο νωρίτερα,αλλά μάλλον ακόμα και στις αναρτήσεις με περιμένει.
Λέω με περιμένει διότι συνήθως αργοπορώ στις συναντήσεις που κάνουμε,αλλά ξέρω ότι δεν μου κρατάει κακία.
Γι αυτό άλλωστε δεν είναι οι φίλοι; Μας αποδέχονται και τους αποδεχόμαστε με τα ελαττώματά, αυτά είναι ούτως ή άλλως είναι όλη η πλάκα. 


Τώρα που αναβάθμισα το πρόγραμμα σταθερής τηλεφωνίας και θα μπορώ να τον παίρνω τηλέφωνο στο σταθερό δωρεάν ίσως τον πάρω τηλέφωνο να του εξηγήσω την καθυστέρηση της ανάρτησης.
Το καλό με τους φίλους είναι ότι σε βοηθάνε να καταλαβαίνεις τα λάθη σου. 


Με βοήθησαν να καταλάβω ότι το να στέλνω μια ευχητήρια κάρτα στην αρχή του χρόνου με ευχές για όλο το χρόνο συμπεριλαμβανομένων  τα γενέθλια τους, τις ονομαστικές εορτές τους, τους επετείους καθώς και συγχαρητήρια για κάτι καλό που θα τους συνέβαινε μέσα στη χρονιά, είναι αν μη τι άλλο ενοχλητικό. 
Θα προτιμούσαν να τους επισκεπτόμουν ή έστω να τους παίρνω ένα τηλέφωνο σε κάθε περίσταση.




Με βοήθησαν να ξεπεράσω ένα σωρό προβλήματα που δημιουργήθηκαν κατά καιρούς, που αν  δεν θα είχα φίλους δεν θα είχα αυτά τα προβλήματα.




Αλλά το θέμα είναι με τις φίλες μου, δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλουν, τι τους ευχαριστεί.
Εντάξει με εμάς τους άντρες τα πράγματα είναι διαφορετικά, λίγη κρύα μπύρα, λίγα πατατάκια, λίγο champions league και καθόμαστε σαν λοβοτομημένοι για το υπόλοιπο δίωρο μπροστά από την τηλεόραση.
Πολλές φορές η φίλη μου, αλλάζει το κανάλι για να δει τον Παπακαλιάτη
και δεν παίρνω χαμπάρι. Άραγε γιατί τα άλλα ζευγάρια τσακώνονται γι αυτό το θέμα;
 Περίεργο πράγμα ο έρωτας, δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι με τελείως άλλα ενδιαφέροντα, με άλλο τρόπο σκέψης και αντίληψης αποφασίζουν να ζήσουν τις ζωές τους από κοινού. Παράλογο δεν ακούγετε; Και όμως λειτουργεί μια χαρά, βέβαια υπάρχουν μερικά προβλήματα αλλά γι αυτό το λόγο εφευρέθηκε το επάγγελμα του σύμβουλου γάμου, του ψυχολόγου, των τηλεπαρουσιαστών εκπομπών τύπου κους-κους και παρατράγουδα. 
Μην ξεχνάμε τα άλλα επαγγέλματα των εμπόρων ειδών γάμων που πουλάνε όλα αυτά τα γαμο-αξεσουάρ και το επάγγελμα του παπά που θα ευλογήσει την συνύπαρξη των δύο αντιφάσεων και το επάγγελμα του δικηγόρου που θα διαχωρίσει τις δύο αντιφάσεις μαζί με τα περιουσιακά τους στοιχεία, με το αζημίωτο.
 Πλάκα έχει τελικά το πόσοι κονομάνε,  επειδή δύο άνθρωποι θέλουν να ερωτοτροπούν.   




Χταποδόπιτα για τον φίλο μου τον ποιητή 




Υλικά


1 χταπόδι περίπου 1 με 1/2 κιλό
3 ντομάτες περασμένες στον τρίφτη
3/4 της κούπας ρύζι τύπου καρολίνα
αλάτι πιπέρι ματζουράνα θυμάρι
1 κόυπα λάδι
1 κούπα ζουμί από το χταπόδι
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο 
3-4 σκελίδες σκόρδο


Για το φύλλο 




400 γρ αλεύρι
1 κούπα λάδι 
1 κούπα κρασί
αλάτι




Βράζουμε το χταπόδι, δηλαδή το πλένουμε και το βάζουμε σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό και ένα φελό από  μπουκάλι κρασί. Το βράζουμε μέχρι να μαλακώσει.
Το κόβουμε σε μικρά κομμάτια και το ανακατεύουμε με τα υπόλοιπα υλικά.


Φτιάχνουμε τη ζύμη, χωρίζουμε σε δύο μπάλες και ανοίγουμε δύο φύλλα.
Στρώνουμε το ένα φύλλο στην λαδωμένη βάση ενός ταψιού, βάζουμε τη γέμιση και καλύπτουμε με το άλλο φύλλο.


Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο 200 βαθμούς για περίπου 1 ώρα.
Αφήνουμε να κρυώσει πρίν την κόψουμε.


Μην το παρακάνετε με το ρύζι, δεν θέλει ούτε πολύ ούτε λίγο.
Μια κλασική κεφαλονίτικη συνταγή αρχοντική και ντελικάτη κερδίζει τις εντυπώσεις.




 

Quiche Lorraine ή αλλιώς κις λορέν

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι και από το στομάχι γενικά περνάνε διάφορα,  άλλα καλά και άλλα άσχημα. Συνήθως οι αχώνευτοι τύποι κάθονται στο στομάχι και δεν χωνεύονται με τίποτα. Το άγχος χτυπάει πρώτα στο στομάχι και ο κεραυνοβόλος έρωτας κάνει το στομάχι να συσπάτε.




Ολόκληρη η χριστιανική θρησκεία στηρίζεται στην τέρψη του στομαχιού, ανάλογα με το τι θα ρίξεις στο στομάχι σου θα εξαρτηθεί για το αν θα πας στην κόλαση ή τον παράδεισο. 
Το διάγραμμα των εδεσμάτων πρέπει να τηρείτε με ευλάβεια και αυστηρότητα, οπότε κάθε Χριστούγεννα ανήμερα το τραπέζι του καλού χριστιανού θα πρέπει να γεμίζει με χοιρινά, γαλοπούλες, λουκάνικα, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες και άλλα χορταστικά εδέσματα. Στις νηστείες το άγιο στομάχι του πιστού θεοσεβούμενου χριστιανού θα πρέπει να γεμίζει με χόρτα, ψάρια, θαλασσινά, λαχανικά, τουρσιά. Το δε Πάσχα το φαγητό παίρνει και συμβολικό χαρακτήρα πχ τα 12 κόκκινα αυγά συμβολίζουν τους 12 αποστόλους, ο οβελίας ( που σιγοψήνεται και κάνει κόκκινη κρατσανιστή πετσούλα, πού γίνετε το μήλο της έριδος μεταξύ των ταπεινών χριστιανών ) συμβολίζει την θυσία του θεανθρώπου προς τους ανθρώπους.






Και εκεί θέλω να καταλήξω, η ευλαβική (λέμε τώρα) νηστεία και τήρηση της ευχαρίστησης της κοιλιακής χώρας απέχει έτη φωτός από αυτά που υποτίθεται ότι δίδαξε ο χριστός, το αγαπάτε αλλήλους είναι απλά ένα σύνθημα που περνάει στα ψιλά ιδίως όταν ο καλός χριστιανός βρεθεί απέναντι από έναν σκουρόχρωμο αλλόθρησκο μετανάστη. 
Διότι καλές είναι οι αγάπες ο αλληλοσεβασμός, η βοήθεια προς αυτούς που την έχουν ανάγκη, αλλά οι μετανάστες, οι πόρνες, τα πρεζάκια, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι χοντροί, οι αλλόθρησκοι, οι καραφλοί, οι μαλλιάδες, οι γιεγιέδες, οι ανάπηροι, οι αντιρρησίες στράτευσης, οι ειρηνιστές, οι ζητιάνοι, οι τσιγγάνοι, οι γειτονικοί λαοί, οι χίπιδες, οι κουλτουριάρηδες, οι μαλθακοί, οι ρομαντικοί, οι άθεοι, οι αιώνιοι φοιτητές, και τα σκυλιά ράτσας yorkshire terrier θα πρέπει να εξοστρακιστούν δια παντός από τον πλανήτη γη, για να μην μολύνουν με την παρουσία τους  τη θεία αυτή διαδικασία ανύψωσης του ανθρώπου προς τους ουρανούς. Το άγιο εδεσματολόγιο.
Στα τσακίδια ο σεβασμός, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η κοινοκτημοσύνη. Εδώ μιλάμε για σοβαρότερα πράγματα, τι θα φάμε, γενικώς.






Και μιας που ξεκίνησα μιλώντας για έρωτα και φαγητό, θα προτείνω ένα φαγητό που αν το φάτε σε περίοδο νηστείας θα σας στείλει στα καζάνια της κόλασης και χίλιοι μύριοι διάβολοι θα σας κεντρίζουν τον ποπό με τσουγκράνες. Αλλά αν το φάτε παρέα με τον άνθρωπο που διαλέξατε ή θέλετε να διαλέξετε για συνοδοιπόρο στη ζωή τότε θα εκτοξευτείτε στην παραδεισένια αγκαλιά της αμαρτίας. 




Κις λορέν 




Θα χρειαστούμε ζύμη μπριζέ (σας την έχω δώσει)
140γρ πανσέτα χοιρινή (αν βρήτε καπνιστή ακόμα καλύτερα, αν δεν θέλετε πολλά λίπη βάλτε σύγκλινο)
1 αυγό
3 κρόκους αυγών
300ml κρέμα γάλακτος
μοσχοκάρυδο (λίγο)
140γρ γραβιέρα ( η συνταγή λέει για ελβετική γραβιέρα, αλλά μια ελληνική γλυκιά γραβιέρα πχ Νάξου είναι μια χαρά, και το ριγκάτο είναι επίσης καλό)
αλάτι πιπέρι




εκτέλεση








Ανοίγουμε την ζύμη, την απλώνουμε σε ένα ταψί για τάρτες, την καλύπτουμε με λαδόκολλα και την γεμίζουμε μέχρι πάνω με φασόλια ή με ρύζι.
Την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο 200 βαθμούς για 15 λεπτά. Βγάζουμε την λαδόκολλα με τα φασόλια και ψήνουμε για άλλα 5 λεπτά. Την βγάζουμε και την αφήνουμε να κρυώσει.




Γέμιση
Βράζουμε το κρέας σε νερό για 20 λεπτά, το στραγγίζουμε και το κόβουμε σε μικρά κυβάκια. 
Σε ένα μπολ χτυπάμε τα αυγά την κρέμα το αλατοπίπερο και το μοσχοκάρυδο.
Στην βάση της τάρτας απλώνουμε τα κυβάκια του κρέατος, μετά το τυρί τριμμένο και μετά περιχύνουμε με το αυγοκρεμομείγμα. Μέχρι το χείλος της τάρτας, αν περισσέψει δεν πειράζει.
Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 15-20 λεπτά.




Είναι  γαλλική κλασσική τάρτα, με πολλά λιπαρά αλλά απίστευτης νοστιμιάς. Γενικά εγώ  αποφεύγω να την φτιάχνω συχνά λόγω των υψηλών λιπαρών. 
Για ειδικές περιστάσεις όμως αξίζει τον κόπο.






   

Ζύμη Μπριζέ

 Με τα πόδια απλωμένα πάνω σε ένα άδειο καφάσι μπύρας, το σώμα να έχει παραπέσει σε μία καρέκλα, το πλαστικό ποτήρι με το φραπέ να βρίσκετε δίπλα του και τα μισόκλειστα, από την νύστα-τεμπελιάς, μάτια του κοιτάζουν το απέναντι ψιλικατζίδικο. Εικόνα βγαλμένη από την ταινία ''Ακαδημία Πλάτωνος'' αλλά πόσο λίγο απέχει από την πραγματικότητα, το μοτο των αμερικάνων ήταν το ''take the money and run'' εμείς το παραφράσαμε το φέραμε στα μέτρα μας και το κάναμε ''take the money and sleep''. Να αρπάξουμε να μην κάνουμε τίποτα και να γίνουμε κάποιοι, να βάλουμε ''τρικλοποδιές'' σε όσους προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους και πάνε να χαλάσουν την πιάτσα. 

Χωρίς να υπάρχει παιδεία και το αίσθημα του σεβασμού απέναντι στον συνάνθρωπο, ο έλληνας έχει απαίτηση να του δείχνουν σεβασμό, ποιος θα του δείξει όμως σεβασμό αφού κανένας δεν έχει μάθει να σέβεται το οτιδήποτε.

 Και δεν μιλάω για τον πληθυντικό ευγενείας που χρησιμοποιούν οι γιάπιδες και αυτή την εκνευριστική έκφραση '' Τι κάνουμε;'' αντί για το ''καλήμερα ή καλησπέρα''. ''Τι κάνουμε;''  μαζί τίποτα και ούτε πρόκειται. 

Νομίζουν οτι ένας λόγος στον πληθυντικό εκφράζει ευγένεια και σεβασμό απέναντι στον συνομιλητή τους. 

Η πραγματικότητα είναι ότι ένας τέτοιος ''γιάπικος'' πληθυντικός λόγος  

δηλώνει αποστασιοποίηση και υπεροψία.

Όταν κάποιος είναι ευγενικός δεν είναι αποστασιοποιημένος από τον συνομιλητή του και όταν σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου δεν του μιλάς με υπεροπτικό ύφος. Όταν του λες ''ευχαριστώ'' πάει να πει οτι εκτιμάς κάτι που έκανε για σένα και του έχεις ευγνωμοσύνη, και δεν σημαίνει το ''γιάπικο'' ''ευχαριστώ'' που μεταφράζεται σε: εντάξει, έκανες την δουλεία μου, τώρα αει γαμήσου χάσου από τα μάτια μου άθλιε.

Γουστάρουν να δείχνουν την ανωτερότητά τους διεκδικώντας τα ''δικαιώματά'' τους, στην πραγματικότητα θέλουν να βλέπουν να καταπατούνται τα δικαιώματα των άλλων κοινωνικών, πολιτιστικών,εργασιακών ομάδων.

Σύσσωμος ο ιδιωτικός εργασιακός τομέας χάρηκε χαιρέκακα όταν η κυβέρνηση ανήγγειλε τα νέα μέτρα λιτότητας κατά των δημοσίων υπαλλήλων, μήπως δεν τους αγγίζουν τα μέτρα λιτότητας; Απλά η υπεροψία δεν αφήνει χώρο στην αλληλεγγύη και αυτό το γνωρίζουν καλά όσων είναι στην κυβέρνηση και στρέφουν μέσα από τα ΜΜΕ την μια κοινωνική ομάδα εναντίων μιας άλλης. Έτσι έχουμε μια συνεχείς διαμάχη μεταξύ ιδιωτικών υπαλλήλων-δημοσίων υπαλλήλων, καπνιστές-αντικαπνιστές, έμποροι-καταναλωτές  κτλ κτλ. 

Να το θυμηθείτε ότι αφού σταθεροποιηθεί ο αντικαπνιστικός νόμος, το κράτος θα κάνει εκστρατεία και κατά των χοντρών. Δεν θα μου φανεί καθόλου παράξενο να κινηθεί απειλητικά στα δικαιώματα των συνανθρώπων μας που έχουν παραπανίσια  κιλά. 

Βέβαια δεν θα το παρουσιάσει έτσι, αλλά θα αναφέρει τα ευεργετικά αποτελέσματα του να διατηρεί κανείς το σωστό βάρος και πόσο επιβαρύνεται ένας αδύνατος πληρώνοντας φόρους για να καλύπτει τα νοσήλια των προβλημάτων υγείας των υπέρβαρων

Πατ μπριζέ

Βουτυρένια, τραγανή, κολάσιμη, άκρως παχυντική ζύμη από την Γαλλία με αγάπη.

125γρ βούτυρο (Είπαμε όχι  μαργαρίνη)

250γρ αλεύρι 

1 κρόκο αυγού

ίσως λίγο νερό (μια κουταλιά της σούπας)

αλάτι

κόβουμε το βούτυρο σε κυβάκια, κάνουμε γούβα στο αλεύρι και ρίχνουμε το αλάτι το αυγό και το βούτυρο.

Τα ανακατεύουμε με τα δάχτυλά μας. Θα γίνει σαν ψίχουλα, ρίχνουμε λίγο νερό και ζυμώνουμε πολύ καλά για να πάρουμε μια λεία ζύμη.

Πανεύκολη ζύμη, αύριο θα σας πω τι κάνουμε με αυτή τη ζύμη ή μάλλον πως αποκτούν οι Γάλλοι τα παραπανίσια κιλά και είναι πολύ ευχαριστημένοι.