Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Κρεμμυδόσουπα

.Συνέχεια...

Καθόμουν σε ένα ψηλό σκαμνί και ο δεξιός μου αγκώνας ακουμπισμένος πάνω στην μπάρα βάσταζε το βάρος του σώματός μου. Στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού στριφογύριζε ένα σβηστό τσιγάρο, κοίταζα σαν υπνωτισμένος  τα βρώμικα πλακάκια του χαμηλοτάβανου μπαρ.
Στο βάθος μια τηλεόραση έδειχνε στο βουβό έναν αγώνα ποδοσφαίρου.
Στο διπλανό σκαμπό καθόταν ο Νίκος, φίλος παιδικός. Η ψηλόλιγνη φιγούρα του έγερνε προς την μεριά του μπάρμαν καθώς έδινε την αλκοολική παραγγελία του.


-Λοιπόν τι νέα; με ρώτησε. Πως και με θυμήθηκες μετά από τέσσερα χρόνια;
Μετά από τέσσερα χρόνια; Αυτή η έκφραση μου έκανε μια έκρηξη στον εγκέφαλο.
Τέσσερα χρόνια; και τι έκανα όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια; 
- Σιγά μωρέ, του λέω, πως το λες έτσι; θα πάθω κρίση ηλικίας, δεν είναι τέσσερα χρόνια, τέσσερα καλοκαίρια μπορεί, αλλά τέσσερα χρόνια με τίποτα. Και να ξέρεις  ο χρόνος είναι σχετικός.
- Άσε, ο χρόνος δεν έχει καμία σχέση μαζί σου και ούτε εσύ με το χρόνο. Τεκίλα;
Ήπια σχεδόν μονορούφι το ποτό.


Παραγγέλνω άλλο ένα ποτό. Το πίνω και αυτό σχεδόν μονορούφι.
-Ξέρεις; του λέω. Στα μπιστρό του Παρισιού στις αρχές του 20ου αιώνα συνήθιζαν να προσφέρουν κρεμμυδόσουπα για να καταπραΰνουν τα στομάχια τους οι μποέμ πότες. Όλοι οι καλλιτέχνες, οι ζωγράφοι, οι λογοτέχνες, οι ποιητές της εποχής  μετά το μεθύσι τους από το αψέντι αναζητούσαν λίγη θαλπωρή και ζεστασιά στα σωθικά τους. Μια γλυκιά ζεστή αγκαλιά που θα τους στήριζε στα πόδια τους για να μπορέσουν να πάρουν τον δρόμο του γυρισμού. Ένας δύσκολος  δρόμος για όποιον τον περίμενε η γυναίκα του στο σπίτι.


Παραγγέλνω δύο σφηνάκια αψέντι. Τα πίνουμε στην υγεία όλων των μεγάλων καλλιτεχνών του Παρισιού.


-Κρεμμυδόσουπα, λέει ο Νίκος όλο νόημα. Μάλλον την έτρωγαν για να μην τους πλησιάσει η γυναίκα τους. 
Αν το σκεφτείς οι περισσότεροι καλλιτέχνες και διανοούμενοι είναι άντρες. Λίγες είναι οι γυναίκες, μάλλον επειδή οι περισσότερες έχαναν τον καιρό τους κυνηγώντας τους άντρες τους.
-Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, αλλά σκέψου και το άλλο, οι γυναίκες είναι τα πιο δημιουργικά όντα του πλανήτη, δημιουργούν την ίδια την ζωή μέσα από το σώμα τους, δεν έχουν την ανάγκη της δημιουργικής αναζήτησης των αντρών. Γι αυτό και πολλές φορές δεν μπορούμε εμείς να καταλάβουμε τις γυναίκες και οι γυναίκες δεν μπορούν να καταλάβουν  εμάς. Αυτές θεωρούν ότι η οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά είναι ιερά. Εμάς δεν μας καίγεται καρφί, εγώ παραδείγματος χάριν δεν έχω καμία όρεξη για οικογένειες, ούτε να συντηρήσω σπίτι και επ' ουδενί  δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω κουτσούβελα να τρέχουν ανάμεσα στα χρώματά μου, τα πινέλα μου και τα τελάρα μου. 


Μια χαρά τα λες φίλε μου, πετάγεται ο Νίκος κερνώντας με άλλο ένα σφηνάκι αψέντι. Άλλα δεν μου είπες, με την Μαρία είσαι πέντε χρόνια τώρα, έχεις χαθεί από προσώπου γης εδώ και τέσσερα χρόνια, μου λες στο τηλέφωνο για μια έκθεση που ετοιμάζεις και ποτέ δεν γίνεται, όλη την ημέρα δουλεύεις πας στην αγορά κάνεις ετοιμασίες στο σπίτι. Μήπως.....


Ένας τεράστιος πανικός ξέσπασε στην αίθουσα. Γκολ. Όλοι οι θαμώνες έγιναν μια παρέα, πανηγύρια και χαρές, έβαλε γκολ ο ολυμπιακός κοντά στην λήξη του αγώνα. 
-Γκολάρα, μου λέει ο Νίκος. Τους διαλύσαμε στο τελευταίο λεπτό.
-Ναι, φοβερή φάση, λέω.
Βλέπουμε πάλι το ριπλέι, ναι όντως ήταν ένα γκολ για βραβείο, συμφωνούμε απόλυτα.
Κερνάμε σφηνάκια, η βραδιά έγινε πανηγυρική αξίζει να το γιορτάσουμε.
Μετά από μερικά ποτά ακόμα, ρωτάω τον Νίκο αν μπορεί να με φιλοξενήσει. Μου απαντάει καταφατικά.


Μου στρώνει πρόχειρα ένα σεντόνι και μια κουβέρτα στον καναπέ. Μου λέει καληνύχτα. 
Καληνύχτα του λέω, και ξέρεις ήθελα να σου πω ότι χώρισα με τη Μαρία αλλά τώρα είμαι πολύ χαρούμενος για να το συζητήσω.Καληνύχτα.


Συνεχίζεται...








Κρεμμυδόσουπα




Μισό κιλό κρεμμύδια
4-5 κουταλιές βούτυρο
150γρ τριμμένη γραβιέρα (προτιμώ νάξου, ξέρω δεν είναι πολύ ''γαλλική'' αλλά ταιριάζει πολύ ωραία)
1 λίτρο ζωμός κοτόπουλου ( σας τον έχω δώσει)
μερικές φέτες ψωμί από μπακέτα ( αυτό ναι, είναι γαλλικό)
αλάτι-πιπέρι
προαιρετικά  1 πατάτα






Εκτέλεση




Καθαρίζουμε και κόβουμε σε λεπτές ροδέλες τα κρεμμύδια.
Σε μια κατσαρόλα σε χαμηλή φωτιά λιώνουμε το βούτυρο και ρίχνουμε τα κρεμμύδια, τα αφήνουμε σε χαμηλή φωτιά να μαραθούν και να πάρουν καφέ χρώμα. Παίρνει πολλή ώρα περίπου 45λεπτα με μια ώρα, ίσως και παραπάνω ανάλογα με τα κρεμμύδια και την ένταση της εστίας.
Μην το βιαστείτε όσο πιο αργά τόσο πιο καλά. Πιστέψτε με.
Προσθέτουμε το ζωμό και την πατάτα και αφήνουμε να βράσει για μισή ώρα με 40 λεπτά.
Εν τω μεταξύ έχουμε ροδίσει τις φέτες του ψωμιού στο γκριλ.
Μοιράζουμε την σούπα σε πυρίμαχα σκεύη, βάζουμε από πάνω το ψωμί και από πάνω την τριμμένη γραβιέρα. Τα βάζουμε για λίγο στο γκριλ να λιώσει και να πάρει χρώμα το τυρί και σερβίρουμε.









   

3 σχόλια:

  1. Πολυ ιδιαιτερες οι συνταγες σου μπραβο.Μηπως ομως θα επρεπε να μας βαζεις και καμια φωτογραφια;Ξερεις για το φατε ματια ψαρια . . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολυ μου αρεσε ο συνδιασμος ιστοριας και συνταγης. λεω να τη δοκιμασω σημερα! σιγουρα ειναι καλο για το στομαχι γιατι εχουμε και μια στομαχικη ευαισθησια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή